Phil MERTENS

In een recensie uit 1977

Spreken met Roland Mianaert is het opvangen van een stroom spontaan leven, datzelfde leven dat nauw verbonden is met de natuur, en dat in zijn werk stijl en visie bepaalt.

Voor Minnaert primeert de mens, in zijn verschijning en gevoelens, in zijn allusies en zijn metaforen. Vandaar zijn directe benadering, ook van de dingen, om te kunnen doordringen in de innerlijke wereld waarin, voor een groot gedeelte, de response wordt gevonden voor zijn affiniteiten.

Dit verklaart waarom, voor hem, iedere opname belangrijk is in haar geheel en er zo weinig mogelijk in gesneden wordt. Dit verklaart ook zijn gevoel voor indiscretie bij reportagewerk, waarbij zijn oog, als een voyeur, de naakte feiten naast elkaar zet. Het creatief zoeken, het tasten naar en het aanvoelen van een sfeer gebeurt zowel in de keuze van het beeld, als in het technisch en fysieke werk in de studie waar het creatieve moment wordt uitgewerkt tot een bestendigheid.

Het vatten van die ene bepaalde atmosfeer, waarin kleur en vorm hun eigen deel krijgen toebedeeld is Minnaert’s heiltherapie.

Het is een zoeken naar de eenheid: eenheid van lichaam en geest, van man en vrouw, van mens en cosmos. Voor Minnaert is de weg die hiertoe leidt magisch erotisch.

In zijn macrofoto's wordt de gebondenheid met de organische wereld tastbaar in een sensuele materie, in de rondingen en spanningen, in de stoffelijkheid van de vorm.

In de reeks "Requiem voor een Liefde" verglijden herinneringen aan liefde en vriendschap in een erotische sfeer, verhoogd door het gevoel van de kleur of verborgen achter het monochrome beeld dat soms als zijn gebroken spiegelbeeld uiteenspat. De realiteit schijnt onvatbaar en de toon wordt magisch - een laatste droomklank van een uit de realiteit overgebleven herinnering.